به گزارش خبرگزاری «حوزه»از اصفهان، آیت الله سید ابوالحسن مهدوی در  ادامه  سلسه نشست های اخلاقی خود در ماه مبارک رمضان در جمع طلاب پیرامون تفاوت میان معنای توکل و تفویض اظهارداشت: در معنایی توکل باید به این موارد اشاره کرد که شخص موکل، وکیل خود را مورد اعتماد و اطمینان فقط در موارد خاصی قرار می دهد.

وی ادامه  داد: اما در تفویض برخلاف موضوع توکل و وکالت انجام می گیرد، شخص مفوض در تفویض خود اعتماد و اطمینان کامل و مطلق دارد و تفویض شونده را در معنای فقهی فعال مایشاء (هرچه او می خواهد) تلقی می کند.

عضو مجلس خبرگان رهبری با تاکید بر اینکه زمانی که فرق میان تفویض و وکالت را بررسی می کنیم شاهدیم که معمولا ما در کارها بحث وکالت را صورت می دهیم، گفت: در دادگاه های ما وکالت مطرح است اما در وقف ما بحث متولی فعال مایشاء را قرار می دهیم.

وی افزود: در تفویض رضایت مفوض شرط نیست یعنی لازم نیست در هر کاری رضایت مفوض پرسیده شود، در حالی که در امر وکالت تطابق عمل وکیل بار ضایت موکل شرط است.

مهدوی خاطر نشان کرد: در تفویض نظر مفوض علیه ملاک بوده و از این باب هیچ مشکل و اختلافی پیش نمی آید ولی در وکالت بروز اختلاف ممکن است.

وی بیان کرد: در تفویض مفوض اعتقاد به وجود مصلحت دائمی در کارهای انجام شده توسط شخص وجود دارد، در تفویض گاهی من تفویض کننده به دلیل نداشتن ایمان نظر همچون فوت کردن در امر وقوع  مجبور به تفویض کردن هستم ولی در بحث ارتباط ما با خداوند ما خداوند را وکیل خود قرار می دهیم

عضو مجلس خبرگان تاکید کرد: وکیل کردن خداوند با وکیل قرار دادن دادگاه متفاوت است، ما از این نظر خداوند را وکیل قرار می دهیم چون خدا به ما عقل، اراده ، هوشیاری و قدرت داده است و نمی توانیم این نعمت ها و عوامل را کاملا کنار گذاشته و فقط تفویض کنیم

آیت الله مهدوی تصریح کرد: وکیل دانستن خداوند و توکل کردن بر خالق یکتا به معنای بالاتر دانستن اراده و اعتقاد ما از خداوند نیست بلکه بالاجبار ما موظف به حرکت تلاش در حد نهایت بوده و سپس ادامه امور را که اراده ای بر آن نداریم به خداوند تفویض کنیم.

آیت الله مهدوی یادآور شد: مرز توکل و تفویض دقیق و بارز است بنابراین باید به آن توجه کافی داشت، توجه به چهارده نکته از جمله اینکه خداوند وجود دارد، علم دارد، قدرت دارد، لطف دارد، اراده و بصیرت دارد، تنها معبود است، عزیز و حکیم بوده ، برای کارهای ما کافی است و خالق و مالک بوده و  نهایت کارها به او باز می گردد باعث می شود که یقینی کامل در وکالت ما به خداوند حاصل شود که همان تفویض است.

313/38